O psychoterapii ericksonowskiej

Psychoterapia ericksonowska opiera się na kilku założeniach. Problemy z jakimi zgłaszają się Pacjenci postrzegane są nie jako patologia, tylko jako wynik wysiłków i prób zaadaptowania się do zmieniających się warunków życia. Praca psychoterapeutyczna nastawiona jest na tworzenie i wywoływanie pożądanych  zmian poprzez odkrywanie, wydobywanie i rozwijanie wewnętrznych i zewnętrznych zasobów pacjenta, które mogą być wykorzystane do rozwoju i zmiany, a także na  rozpoznanie jego ograniczeń i otworzenie dostępu do konstruktywnych aspektów nieświadomości. Ważnym elementem tej psychoterapii jest uczenie się poprzez doświadczenie, gdyż także doświadczenie jest źródłem naszych zasobów. W celu dotarcia do zasobów ukrytych w nieświadomości wykorzystywane są m.in. techniki transowe. Hipnoza ericksonowska różni się od tradycyjnej hipnozy. Jest to rodzaj specyficznego i głębokiego kontaktu  między pacjentem a psychoterapeutą, który odbywa się w bezpiecznych warunkach, gdyż wykorzystuje naturalną skłonność człowieka do wchodzenie w stan transu. Psychoterapeuta wykorzystuje też metafory, przypowieści, paradoks i humor. Uwaga pacjenta kierowana jest głównie do przyszłości w kierunku twórczego przeorganizowania reakcji pacjenta tak, by zoptymalizować jego rozwój i wzrost.  Przyjmuje się, że każdy człowiek jest niepowtarzalny, tak więc i terapia powinna być dostosowana w szczególny sposób do każdej osoby i jej problemu.